Lief klein vurig draakje van mij
Thuis.. Thuis na 2 dagen kinderopvang. Waar jouw broer en zus uitgeput op de bank liggen lijk jij nog vol energie (schijn bedriegt!). Je rommelt wat met je poppen en bent druk met dekentjes in de weer. Eenmaal boven sla je om. Als een blad aan een boom.
Je moet je pyjama aan maar dat wil jij niet. Je wil het eigenlijk zelf doen, maar dat lukt nog niet. Heel frustrerend, dat snap ik heus wel! Wanneer je zo goed weet wat je wilt en het liefst alles zelf doet, en dat dat soms dan nog niet lukt, aaah!
Je ontploft. Je zet het op een oorverdovend gillen. Dikke tranen stromen over je wangen. Ik probeer of je wilt dat ik je troost, maar mijn uitgestrekte hand wordt wild weggeveegd. Misschien heb je wel behoefte aan troost, een dikke knuffel, geruststellende woorden, maar nu op de piek van je boosheid is alles te veel. Iedere extra prikkel, hoe goed bedoelt ook, maken je alleen maar bozer.
Met een knipoog kijk ik mijn man aan en zeg: “Dit is het moment waarop ik ouders adviseer rustig te blijven en de emotie ruimte te geven. Hoe meer ruimte de emotie krijgt hoe sneller deze zakt.” Dus dat doen we, we blijven bij je in de buurt, maar zeggen niet te veel. We benoemen enkel dat we zien dat je heel boos en verdrietig bent. Dat je vast heel moe bent na 2 drukke dagen op ‘schooltje’. Toch blijf je volop in je boosheid hangen. Zeker bij jonge kinderen gebeurt dat nog vaak. Ik besluit het over een andere boeg te gooien. In mijn ooghoek zie ik een puzzel liggen. Ik pak hem, ga naast je zitten en zonder woorden begin ik te puzzelen. Beduusd kijk je me aan. Ik zie de twijfel in je ogen… Maar je stopt, je stopt met gillen en begint met puzzelen. Met af en toe een snik die uit je tenen lijkt te komen.
De puzzel is klaar. Je gooit hem om en begint opnieuw. Ik zie de boosheid en spanning zakken en vraag me af of hij al voldoende gezakt is. Voldoende om voorzichtig weer verder te gaan met waar we gebleven waren. Ik besluit nog even te wachten. De puzzel is opnieuw klaar. Je kijkt me aan: “Mama jij moet mij aankleden”. Ik trek je pyjamaatje aan en we knuffelen. Nu je boosheid is gezakt is daar weer ruimte voor.
Slaap lekker lief klein vurig draakje van mij!
“Als een kind geboren wordt , moet het alles nog leren. Ook leren omgaan met emoties. En daar hebben ze ons bij nodig.“
Kinderen moeten nog leren omgaan met hun emoties daar hebben ze ons als ouders hard bij nodig. Bij het leren omgaan met emoties doorlopen ze 4 stappen.
Herkennen: Wat is het dat ik voel in mijn lijf?
Benoemen: Hoe heet dat wat ik voel.
Accepteren: Het is oké wat ik voel: Ik mag voelen wat ik voel.
Uiten: Ik weet wat ik kan doen als ik een emotie voel.
Voor hooggevoelige kinderen is dit om verschillende redenen een extra uitdaging. Zo worden zij met regelmaat overvallen door hun heftige emoties. Ook zijn ze vaak een kei in het niet laten zien van hun emoties op school maar lopen ze thuis letterlijk over.
Als ouder kun je veel doen om je kind hierbij te ondersteunen. En daar kun je eigenlijk niet vroeg genoeg mee beginnen.
♥Geven de emoties van jouw kind je de nodige uitdagingen?
♥Lopen jullie binnen jullie gezin regelmatig op eieren om een uitbarsting te voorkomen?
♥Zie je je kind stoeien met zijn emoties en zou je hem graag willen ondersteunen?
Neem gerust vrijblijvend contact met me op. We bekijken dan samen hoe ik jullie verder kan helpen.
Wellicht vind je dit blog ook interessant:
“Wanneer thuis de bom ontploft”
